Άλλες είναι έντονες και εξαντλητικές (εδώ συνήθως επικρατούν οι γονείς), άλλες πάλι πιο ήπιες. Γενικότερα, τις περισσότερες φορές τον πάνω λόγο έχουν οι γονείς, μα αυτό δεν σημαίνει πως οι θέσεις τους είναι λάθος. Ούτε όμως σημαίνει πως έχουν πάντα δίκιο και πως δεν υπάρχουν φορές που γίνονται υπερβολικοί. Η επικοινωνία πάντως είναι σίγουρα δύσκολη και απαιτεί αμοιβαίες υποχωρήσεις. Βέβαια, θα μπορούσε κανείς να πει πως και οι συγκρούσεις αποτελούν ένα μέσο επικοινωνίας, ιδιαίτερα έντονου και θορυβώδους, και έναν τρόπο να δει ο καθένας τα λάθη του και να προσπαθήσει να τα διορθώσει.
Οι νέοι έχουν έντονη τάση για αμφισβήτηση των μεγαλύτερων και γενικότερα του κόσμου όπου ζούνε, που δεν δημιουργήθηκε από αυτούς και σαφώς η εικόνα του δεν ανταποκρίνεται στα δικά τους ιδανικά. Οραματίζονται λοιπόν έναν κόσμο διαφορετικό, γεμάτο με ιδεώδη και φιλοπρόοδες απόψεις, μη γνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι αυτό να συμβεί.
Οι μεγαλύτεροι με τη σειρά τους, έχουν αγωνισθεί σκληρά για να πετύχουν όσα έχουν πετύχει και για να βελτιώσουν όσο μπορούν τη ζωή την δική τους και των απογόνων τους, και, όπως είναι φυσικό δεν τους αρέσει να ακούγεται πως όσα έκαναν δεν είναι αρκετά ή λανθασμένα.
Ο γονιός πρέπει να κατανοήσει τις ανάγκες του νέου, και να θυμηθεί τον εαυτό του στην αντίστοιχη ηλικία , να συνειδητοποιήσει πως ο κόσμος στου οποίου τη δημιουργία συνέβαλε δεν είναι τέλειος. Ο νέος, με τη σειρά του, πρέπει να καταλάβει πως οι μεγάλοι ενδιαφέρονται για το δικό του καλό και να αναγνωρίσει την πείρα τους.
Γενικότερα, όταν και οι δυο πλευρές μιλούν λιγότερο και ακούν περισσότερο, όλα γίνονται πιο εύκολα
Ελπίζω να σας άρεσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου